Praca wzbogaca dotychczasowy dorobek nauk o bezpieczeństwie. Przede wszystkim czyni z tematu bezpieczeństwa jako wartości konstytucyjnej pełnoprawny obszar badań, łącząc w całość szereg kontekstów jego analizowania, począwszy od leksykalnych, przez motywacyjne, aksjologiczne, teoretyczno-prawne, politologiczne, na ustrojowych kończąc. Twórczym wkładem pracy jest jej strona koncepcyjna, odnosząca się do ujęcia bezpieczeństwa jako wartości oraz jej przełożenia na normy konstytucyjne. W pierwszym przypadku wyprowadza charakter bezpieczeństwa z wyników ustaleń leksykalnych i motywacyjnych, czyniąc ze wskazań aksjologicznych jego potwierdzające dopełnienie. W ten sposób zastępuje aksjologiczną aprioryczność obiektywnymi świadectwami, na podstawie których status bezpieczeństwa jako wartości staje się niepodważalny. W drugim przypadku, dotyczącym przełożenia na normy konstytucyjne, wykorzystuje reguły interpretacji aksjologicznej. Kierując się nimi, przedstawia konstytucjonalizację bezpieczeństwa w podziale na normy zasadnicze, programowe i zwykłe. Dzięki temu porządkuje całość konstytucyjnej regulacji bezpieczeństwa, oddając równocześnie jej aksjologiczny oraz prawny charakter.

Książka Bez pieczeństwo społeczne. Podstawy teoretyczne i praktyczne jest adresowana do każdego Czytelnika, jego rodziny oraz bliskich, porusza bowiem problematykę bezpieczeństwa, które jest jedną z podstawowych, egzystencjalnych i fundamentalnych wartości i potrzeb każdego człowieka, bez którego nie jest możliwe spokojne i godne życie w realiach XXI wieku. Problematyka niniejszej monografii obejmuje obszar bezpieczeństwa społecznego, pod pojęciem którego najogólniej rozumie się ochronę egzystencjalnych podstaw życia ludzi, zapewnienie możliwości zaspokajania indywidualnych potrzeb (materialnych i duchowych) realizację aspiracji życiowych przez tworzenie warunków do pracy i nauki, ochronę zdrowia oraz gwarancje emerytalne.

Książka jest opracowaniem zbiorowym poświęconym wybranym zagadnieniom bezpieczeństwa wewnętrznego. Treść książki obejmuje trzy wymiary bezpieczeństwa – teoretyczno-normatywny, podmiotowy oraz przedmiotowy. Teoretyczno-normatywny wymiar bezpieczeństwa obejmuje: zagadnienia definicyjne i metodologiczne, proponujące generalne uporządkowanie siatki pojęciowej; relacje między bezpieczeństwem i ryzykiem a polityką; aspekty psychologiczne; koncepcję human security, odrzucającą państwocentryczne spojrzenie na bezpieczeństwo i postulującą skoncentrowanie się na bezpieczeństwie człowieka (jednostki); oraz normatywne podstawy bezpieczeństwa w postaci ustawy, rozporządzenia z mocą ustawy oraz prawa miejscowego z ich doktrynalnymi i praktycznymi uwarunkowaniami. Następny, podmiotowy wymiar bezpieczeństwa koncentruje się na wybranych organach zapewniających bezpieczeństwo wewnętrzne państwa. Charakteryzuje system instytucjonalny bezpieczeństwa, wprowadzając porządkujący podział na organy o właściwości ogólnej i wyspecjalizowane, a następnie poddaje analizie naczelne organy państwa, administrację rządową, samorządową oraz organy wyspecjalizowane (Policja, służby specjalne, Siły Zbrojne RP). Z kolei na wymiar przedmiotowy składają się zagadnienia ochrony informacji niejawnych, dysfunkcje sfery publicznej, terroryzm, bezpieczeństwo żywności, bezpieczeństwo transferu informacji oraz procesy migracyjne.

Publikacja zawiera kilkaset specjalistycznych haseł. To pierwsze tak uniwersalnie przygotowane opracowanie z tego zakresu o naukowym charakterze. Wiele haseł ma unikatowy charakter. Redaktorzy o uznanej pozycji naukowej stworzyli zespół ekspertów, który przygotował logicznie uporządkowany kompleksowy zbiór artykułów hasłowych poświęconych szerokiemu spektrum zagadnień, uwzględniających dorobek takich dyscyplin naukowych, jak nauki o bezpieczeństwie, o polityce i administracji, nauk prawnych, socjologicznych czy o zarządzaniu. Encyklopedia ta została przygotowana wspólnym wysiłkiem pracowników Wydziału Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego oraz przedstawicieli znaczących polskich uczelni – specjalistów z zakresu nauk społecznych. Publikacja stanowi odpowiedź nie tylko na bieżące potrzeby naukowe (w obszarze nauk społecznych) oraz dydaktyczne (materiał do nauki dla studentów z kierunków związanych z bezpieczeństwem), ale także na wyzwania, przed jakimi stają społeczeństwa Unii Europejskiej. Publikacja wpisuje się bowiem w definicje kształtujące się na gruncie unijnych przedsięwzięć i regulacji. Ponadto książka odpowiada na potrzeby artykułowane na gruncie polskiej nauki. Brakuje bowiem publikacji wyjaśniających zawiłości pojęciowe haseł związanych z bezpieczeństwem państwa, głównie z jego wymiarem wewnętrznym. Obok haseł ogólnych, pojawiających się w polskich i unijnych aktach prawnych (m.in. z zakresu zwalczania terroryzmu, odnoszących się do poszczególnych rodzajów bezpieczeństwa, zagadnień policyjnych), w Encyklopedii znajdują się również pojęcia z obszaru bezpieczeństwa jednostki (m.in. human security, bezpieczeństwo osobiste) oraz te dotyczące zjawisk nowych, niedostatecznie jeszcze opisanych w literaturze przedmiotu (m.in. bezzałogowy statek powietrzny, trolling).

Jim Qwilleran mieszka teraz w wielkiej rezydencji ze swoimi kotami i jest milionerem. Jednak i tym razem ma do rozwiązania zagadkę kryminalną...

Qwilleran ma nowe obowiązki w redakcji swojej gazety, a jego inteligentny kot syjamski Koko otrzymuje nową towarzyszkę - uroczą kotkę Yum Yum. Oczywiście mają też do rozwiązania nową zagadkę kryminalną...

Coś złego dzieje się w Maus Haus. Coś więcej niż tylko tajemnicze samobójstwo sprzed lat, które ciąży nad starym domostwem.

Drużyna Koko, złożona z błyskotliwego syjamskiego kota oraz Qwillerana, dziennikarza o zamiłowaniu do rozwiązywania zagadek kryminalnych, wraca do gry. Towarzyszy im urocza kotka Yum Yum. Qwilleran, skuszony hojną nagrodą, bierze udział w konkursie na najlepszy tekst do świątecznego numeru. Dziennikarz decyduje się opisać w reportażu Boże Narodzenie w w okrytej złą sławą dzielnicy...

Źle się dzieje w miasteczku Pickax - wyczulony nos dziennikarski Qwillerana oraz wręcz nadnaturalne czujne nozdrza Koko wywęszyły zbrodnię! Podejrzany wypadek samochodowy i tragiczna śmierć ekscentrycznego właściciela jedynej lokalnej gazety skłaniają przemyślnego kota do głębszych studiów nad Szekspirem; tymczasem pewna kumoszka z Pickax jest coś nazbyt wesoła, a w dodatku na scenie pojawia się tajemniczy nieznajomy...

W tym opracowaniu interesują nas tylko ci autorzy, którzy pisali po polsku i w ten sposób weszli do literatury polskiej. Wybór języka jest w tym przypadku decydujący, (choć ta kwalifikacja – jak każda – nie dość dokładnie przystaje do każdego indywidualnego przypadku; Stryjkowski na przykład zaczynał swoje pisanie od hebrajskiego). Oznacza przynależność do „gospodarstwa” danej literatury (określenie K. Wyki). Tak jak uznajemy za pisarzy polskich tych emigrantów, którzy pisali po polsku (Witold Gombrowicz, Czesław Miłosz, Gustaw Herling-Grudziński itd.), a nie uznajemy np. Josepha Conrada, który wybrawszy język angielski i zmieniwszy nazwisko przynależy do „gospodarstwa” literatury angielskiej (lub Jerzy Kosiński – do amerykańskiej), tak za pisarzy polskich trzeba uznać wszystkich, którzy ten język wybrali i w nim się wypowiadali. Często wypowiadali się niezwykle kunsztownie i starannie (Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Artur Sandauer). To, co uchodzi stylistycznie, dajmy na to, Iwaszkiewiczowi (według ładnej formuły Sartre’a: „/…/ moje /…/ błędy językowe są zgodne z duchem języka”7), każdemu pisarzowi polsko-żydowskiemu zostałoby natychmiast wytknięte jako zaśmiecanie i brudzenie („kalanie”!) języka polskiego (vide: ataki prawicy na Bolesława Leśmiana, Juliana Tuwima, Bruno Schulza itp.). Nie chodzi wiec o to, aby ujawniać, kto (jeszcze) w literaturze polskiej jest Żydem, tylko o to, aby pokazać, jak wiele literatura polska jako całość zawdzięcza pisarzom, którzy do tego języka weszli, którzy go sobie wybrali i przyswoili aż do poziomu środka ekspresji artystycznej. Kieruje nami myślenie kategoriami wzbogacania, mieszania się kultur, wzajemnego przenikania i uzupełniania, a nie wykluczania, oddzielania, separacji.