Sensacyjna tajemnica największej kradzieży w dziejach i największej próby zatuszowania prawdy, grożącej uwikłaniem amerykańskiej armii okupacyjnej w Niemczech i Pentagonu w skandal na miarę afery Watergate. "Fascynujące historyczne śledztwo. Czyta się jak thriller!" "The Guardian" Jak i gdzie zniknęło ponad 2,5 miliarda dolarów? Od Berlina ostatnich dni przed upadkiem Rzeszy, przez niemieckie twierdze w Bawarii, po Szwajcarię, Amerykę Południową i ZSRR ta książka ujawnia historię zniknięcia rezerw złota Banku Rzeszy skradzionych w 1945 i dotychczas w całości nieodnalezionych. Ryzykowne śledztwo prowadzi autorów do pogrążonego w chaosie, niebezpiecznego świata powojennego czarnego rynku, korupcji i walk gangów. Na podstawie bezpośrednich relacji naocznych świadków i odtajnionych ściśle tajnych dokumentów z amerykańskich archiwów Ian Sayer i Douglas Botting obnażają sensacyjną prawdę o rabunku niemieckiego skarbu i amerykańskich próbach jego zatajenia.

Edith Hahn była młodą, niezależną studentką prawa, gdy gestapo zamknęło ją wraz z matką w wiedeńskim getcie i wydało im dokumenty oznaczone literą "J". Niedługo później Edith została wywieziona do obozu pracy. Choć udało się jej uprosić nazistowskich funkcjonariuszy, by oszczędzili jej matkę, gdy wróciła do domu, dowiedziała się, że matka została deportowana. Edith zdarła z ubrań żółte gwiazdy i zeszła do podziemia, choć wiedziała, że skazuje się na los poszukiwanej. Żywiła się tym, co udało się jej znaleźć, każdej nocy szukała bezpiecznego noclegu. Jej chłopak, Pepi, za bardzo się bał, by jej pomóc, ale pewna chrześcijańska przyjaciółka znalazła w sobie dość odwagi: podarowała Edith własne dokumenty, dzięki którym ta przedostała się do Monachium. Tam poznała członka Partii Nazistowskiej Wernera Vettera, który się w niej zakochał. Choć protestowała, choć w końcu wyznała mu, że jest Żydówką, Werner ożenił się z nią i zachował jej tożsamość w tajemnicy. Edith niezwykle szczegółowo wspomina swoje wypełnione nieprzemijającym, paraliżującym strachem życie. Opowiada o niemieckich urzędnikach, którzy, niejako od niechcenia, wypytywali o pochodzenie jej rodziców; o tym, jak rodząc córkę, odmówiła przyjęcia środków przeciwbólowych, ponieważ bała się, że straci jasność rozumowania i ujawni swoją przeszłość; o tym, jak jej mąż dostał się do rosyjskiej niewoli i trafił na Syberię, a ona z córką, po zbombardowaniu ich domu, musiała ukrywać się w szafie, podczas gdy pijani czerwonoarmiści gwałcili kobiety na ulicach. Na przekór zagrożeniu, jakie stwarzało to dla jej życia, Edith Hahn stworzyła niezrównany rejestr historii swojego przetrwania: ocaliła wszystkie prawdziwe i fałszywe dokumenty, listy od straconej miłości, Pepiego, a nawet zdjęcia, które udało się jej zrobić w obozach pracy. Setki dokumentów zaprezentowane na wystawie w waszyngtońskim Muzeum Holokaustu składają się na iście heroiczną opowieść - to skomplikowana i dająca do myślenia historia. Historia zwycięstwa.

Miasto o dwóch obliczach, ludzie o dwóch twarzach. Kobiety szlachetne i upadłe, mężczyźni waleczni i bezwzględni. Jest koniec 1939 roku. Mieszkańcy niemieckiego Szczecina żyją spokojnie i całkiem zwyczajnie. Ale nie wszyscy. Polki, zmuszane do ciężkiej pracy w szwalniach i fabrykach oraz służby niemieckiej elicie, żyją w ciągłej niepewności i strachu. Anna Łabędź trwa u boku męża, Gustawa Guderiana - Niemca, który ocalił ją z egzekucji. Nie potrafi jednak pokochać miasta zamieszkiwanego przez nazistów. Wszyscy tu mają sekrety - nawet jej mąż - a każdy nowo napotkany człowiek wydaje się skrywać prawdziwą twarz za maską obłudy i nieszczerości. Anna tęskni za dawnym życiem, za utraconymi bliskimi i domem. W jej sercu wciąż goreje obraz fordońskich egzekucji. Prócz tego dokucza jej dojmująca samotność - aż do chwili, kiedy poznaje Michelle LaCour, aktorkę i salonową divę. Wtedy zmienia się wszystko… [lubimyczytac.pl].

Książka podzielona jest na cztery części, w których autor opisuje koleje losów żon nazistowskich oficjeli: Margarete Himmmler, Gerdy Bormann, Magdy Goebbels, Carin i Emmy Göring, Ilsy Hess, Liny Heydrich oraz Evy Braun. Punktem wyjścia historii każdej z nich jest poznanie przyszłego męża, następnie narracja prowadzi nas przez rozwój karier w strukturach aparatu państwowego oraz armii niemieckiej, następnie wiedzie nas przez lata wojny, by następnie prześledzić powojenne losy tych, które przeżyły. Poznajemy ich opinie i poglądy na politykę Hitlera. Kobiety te nie były nieświadomymi cieniami swoich mężów, miały własne ambicje i aspiracje, chętnie korzystały z przywilejów i bogactw jakie dawała im ich pozycja. Potrafiły odpłacać się fanatyczną wiernością partii. Ta jednak wymagała od nich, aby były wzorem dla innych kobiet i aktywnie uczestniczyły w propagowaniu przyjętego modelu rodziny

Organizacja SS wzorowana była na zakonach rycerskich, choć Heinrich Himmler już w 1929 r. mówił o przekształceniu jej we wspólnotę rodów – mężczyzn i kobiet. Miała to być elita narodu niemieckiego i jednocześnie rasa panów, władająca podbitymi terenami. Wydany w 1931 r. „Rozkaz o zaręczynach i małżeństwie” precyzyjnie określał, jakie kryteria musi spełniać żona esesmana i jaką ma pełnić rolę – zgodnie z zamysłami Reichsführera SS. Liczne spośród żon esesmanów były nie tylko wtajemniczone w działalność swych mężów, lecz także aktywnie w niej uczestniczyły, były wspólniczkami w ich zbrodniach. Niektóre z nich mieszkały w osiedlach przylegających do obozów koncentracyjnych. Wychowywały tam dzieci, prowadziły życie towarzyskie, obchodziły święta, z zainteresowaniem zwiedzały miejsca pracy małżonków oraz przygotowywały się do pełnienia roli władczyń Wschodu. W swojej wnikliwej i świetnie udokumentowanej książce Gudrun Schwarz pokazuje splot cech charakteru i okoliczności, które sprawiły, że te niemieckie kobiety doskonale się czuły u boku zbrodniarzy, a nawet potrafiły określać życie w pobliżu obozu jako „idyllę”. Książka „Żony SS-manów” obala mit, zgodnie z którym kobiety w nazistowskiej machnie zbrodni były jedynie ofiarami okoliczności – i pokazuje ich prawdziwe, przerażające oblicze. Dr Gudrun Schwarz jest socjologiem. W latach 1995–2002 współpracowała z Hamburskim Instytutem Badań Społecznych. Autorka wielu artykułów i książek dotyczących nazistowskich Niemiec.

Pierwsze na rynku omówienie historii żydowskiego lobby politycznego w Polsce. Zapewne wiele osób zdziwi się zarówno tym, jak długo ono już w naszym kraju funkcjonuje, jak i tym, że walczyli z nim nie jacyś czarnosecinni „antysemici”, ale tacy ludzie jak Stanisław Staszic, Jan Ursyn Niemcewicz, Roman Dmowski, Bolesław Prus, a nawet Józef Piłsudski. Żydowskie lobbies polityczne, działające w krajach o ustroju demokratycznym: - przedstawiają politykę Państwa Izrael jako obiektywnie słuszną i uzasadnioną, - pozyskują budżetowe pieniądze na cele własnej mniejszości narodowej, - wykorzystują dostępne sobie media do promowania w życiu publicznym swoich "autorytetów” dobieranych wedle żydowskiego pochodzenia, - dążą do obsadzania ważnych stanowisk – zwłaszcza w upaństwowionej kulturze (czyli propagandzie), przez obywateli pochodzenia żydowskiego, - dążą do wprowadzenia filosemickiej interpretacji historii w programach edukacyjnych dla młodzieży szkolnej, - dążą do penalizacji „antysemityzmu” próbując zawłaszczyć dla siebie monopol, na interpretację tego określenia, starają się wreszcie prezentować żydowski punkt widzenia jako obiektywny, - dążą do judaizacji chrześcijaństwa lub przynajmniej do jego rugowania z przestrzeni publicznej, zwłaszcza z systemów szkolnych. W Polsce żydowskie lobbies polityczne są obecne od tysiąca lat. To pierwsza książka, która kompleksowo przedstawia ich historię.