Zainspirowana prawdziwymi zdarzeniami poruszająca historia przyjaźni i zdrady w czasach II wojny światowej. Manhattan, 1946 rok. Pewnego ranka, idąc przez halę nowojorskiego dworca kolejowego w drodze do pracy, Grace Healey widzi porzuconą walizkę, wsuniętą pod ławkę. Wiedziona ciekawością, Grace otwiera walizkę i znajduje w niej kilkanaście zdjęć kobiet. Powodowana nagłym impulsem, Grace bierze zdjęcia i pospiesznie opuszcza dworzec. Wkrótce Grace dowiaduje się, że walizka należała do Eleanor Trigg, kierującej siatką tajnych agentek, wysyłanych z Londynu podczas wojny. Dwanaście z nich trafiło do okupowanej Europy jako łączniczki i radiotelegrafistki, by wspomagać ruch oporu. Nigdy nie wróciły, a ich losy pozostały tajemnicą. Grace postanawia poznać prawdę o kobietach ze zdjęć. I spotyka Marie, młodą matkę, która została agentką. Opowieść o jej niebezpiecznej misji w Europie to niezwykła historia o przyjaźni, męstwie i zdradzie.

Monachium, lipiec 1944 roku. Marlene Kalten, przyjaciółka Debory Berchinger, stoi w milczeniu przed zbombardowaną kamienicą przy Prinzregentenplatz. Myśli, że Deborah i jej mały braciszek Wolfgang nie żyją. Nic nie jest jednak w stanie złamać żelaznej woli Marlene, która odważnie rzuca się w wir walki i staje się jedną z najbardziej poszukiwanych kobiet w Rzeszy. Poznaje niezwykłe osoby i nawiązuje wyjątkowe przyjaźnie, w końcu spotyka miłość swojego życia - mężczyznę, który gotów jest zrobić wszystko, by uratować niewinne dzieci.

To historia postaci, która pewnego słonecznego ranka wtargnęła do mojego życia i została w nim na dobre. Ta efemeryczna kobieta - bohaterka ruchu oporu, oddana siostra, zamiłowana ogrodniczka - żyła na własnych warunkach. Nazywała się Catherine Dior. Miss Dior to opowieść o wolności i faszyzmie, o pięknie i zdradzie, o różach i represjach. A także o tym, co kryje się pod gładką powierzchnią mody. Książka portretuje zagadkową kobietę związaną z Christianem Diorem: jego ukochaną młodszą siostrę Catherine, która zainspirowała brata do stworzenia jego najsłynniejszych perfum i wpłynęła na kształt jego wizji kobiecości. Justine Picardie zabiera nas w podróż do okupowanego Paryża, gdzie Christian doskonalił umiejętności projektanta haute couture, a Catherine w tym samym czasie działała z wielkim oddaniem we francuskim ruchu oporu, dopóki nie została pojmana i wywieziona do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Ravensbrück. Rekonstrukcja życia Catherine w oparciu o bezprecedensowo swobodny dostęp do domów i archiwów rodziny Dior rzuca nowe światło na legendarne dzieła Christiana Diora, zwłaszcza na jego czarodziejską kolekcję New Look, która wyłoniła się z cieni straszliwych doświadczeń jego siostry. Śledząc wojenne ścieżki rodzeństwa Diorów, Picardie ujawnia też inne nieznane historie o rozmaitych formach walki i rodzinnych więziach. Wynikającym z nich optymistycznym przesłaniem jest wiara w piękno i nadzieję, której nie przekreśla nawet bliskie zetknięcie z mrokiem i rozpaczą, a także to, że człowiek, który stanął w obliczu straszliwych zniszczeń, może czerpać pocieszenie ze świata przyrody. Rezultatem jest znakomita, niezwykle poruszająca książka. [nota wydawcy].

ISTRZ” PRZYWRACA PAMIĘĆ O LEGENDARNYM POLSKIM BOKSERZE, MISTRZU WSZECH WAG AUSCHWITZ. Nikt przed nim tego nie zrobił. Żaden z wycieńczonych szeregowych więźniów nie odważył się walczyć z silniejszymi, dobrze odżywionymi obozowymi kapo. „Teddy” pamiętał jednak, czego przed wojną nauczył go Papa Stamm: trzeba walczyć do końca. Zwycięstwa „Teddy’ego” na obozowych ringach to nie była tylko wygrana walka bokserska, to był pokaz niezłomności i nadzieja dla tysięcy więźniów, którzy patrzyli „jak Polak bije Niemca” i widzieli w tym zapowiedź zwycięstwa i końca wojny. Ta książka to dokument pamięci. „Teddy” sam opowiada, co przeżył i widział. Jego historie trzymają w napięciu, nieraz budzą przerażenie, czasem głębokie wzruszenie szlachetną postawą współwięźniów albo zaciekawienie uczuciem rodzącym się w obozowym piekle. Relacje o niezwyciężonym „Teddym” pojawiają się we wspomnieniach byłych więźniów Auschwitz, ale on sam dotąd żył w cieniu swoich niewiarygodnych zwycięstw. Niezwykle skromny, pogodny człowiek – heros w skórze antybohatera – przez lata snuł swoje opowieści tylko w gronie rodziny i przyjaciół. Odnalezienie zielonego brulionu z zapiskami pozwoliło nareszcie oddać głos mistrzowi.

Rok 1940. Gaëlle de Barbet ma szesnaście lat, kiedy niemiecka armia wkracza na teren Francji, wywracając życie dziewczyny do góry nogami. Jej przyjaciółka Rebeka zostaje deportowana wraz z rodziną w bliżej nieznane, budzące grozę miejsce. Niemiecki komendant zajmuje rodzinną posiadłość Barbetów w pobliżu Lyonu. Ojciec i brat zostają zabici, matka zaś traci rozum. Zaufani przyjaciele i pracownicy zamieniają się w zdrajców. Gaëlle zostaje członkinią ruchu oporu. Przeprowadza żydowskie dzieci do bezpiecznych kryjówek. Odbywa także wiele tajnych misji mających na celu ocalenie części artystycznego dziedzictwa Francji. Ale kiedy wojna dobiega końca dziewczyna zostaje niesłusznie oskarżona o kolaborację z Niemcami i ucieka do Paryża, a następnie do Nowego Jorku. Ścieżki losu prowadzą ją od kariery modelki u Diora po małżeństwo i macierzyństwo, niewyobrażalną stratę i dojrzałą, głęboką miłość. Po latach wraca do Paryża, gdzie otwiera muzeum dla uhonorowania pamięci ofiar Holocaustu. Wciąż jednak nie może się pozbyć krzywdzącej etykietki kolaborantki, dopóki jej wnuczka, poważana dziennikarka polityczna, nie dopilnuje, by wszyscy dowiedzieli się o jej czynach i dostrzegli w niej bohaterkę wojenną.

„To, co ci powiem, musi być zachowane w najgłębszej tajemnicy… Nie nazywam się Tomasz Serafiński. Moje prawdziwe nazwisko brzmi: Witold Pilecki”. W 1940 roku za zgodą dowództwa podziemia rotmistrz Pilecki na ochotnika poszedł do Auschwitz, bo zorganizować tam ruch oporu. Zadanie wykonał. Po dwóch latach i siedmiu miesiącach dokonał brawurowej ucieczki z obozu. Napisał pierwsze na świecie raporty o Holokauście. W Powstaniu Warszawskim bohatersko bronił „reduty Pileckiego”. Po wojnie reżim komunistyczny w Polsce poddał go torturom i skazał na śmierć.

Kryminał z Tommym Bergmannem. W swoim domu na Holmenkollen znaleziony zostaje, zamordowany w bestialski sposób, dawny członek norweskiego ruchu oporu Carl Oscar Krogh. Kilka tygodni wcześniej w Nordmarce odkryto kości trojga ludzi - przypuszczalnie z czasów drugiej wojny światowej. Czy te dwa zdarzenia coś łączy? W śledztwie, które prowadzi policja w Oslo, wkrótce wychodzi na jaw, że ofiara morderstwa to jeden z najbliższych współpracowników legendy podziemia, kapitana Kaja Holta, a zarazem jeden z ostatnich ludzi, którzy usiłowali poznać przyczynę jego zagadkowej śmierci w Sztokholmie latem 1945 roku... W labiryncie kłamstw i przemilczeń policyjny śledczy Tommy Bergmann dociera do czasu wojny - czasu, z którym szybko zacierano ślady, w którym prawda pierwsza padała ofiarą, w którym miłość stanowiła pole bitwy, a przetrwanie było jedynym tytułem do chwały.

Czy wszyscy cichociemni byli kryształowo uczciwi? Jak wyglądało życie prywatne generała Grota–Roweckiego i czy miało wpływ na jego aresztowanie? Dlaczego część polskich aktorów grała na scenach koncesjonowanych przez okupantów, podczas gdy inni odmawiali? Dlaczego AK skazało na śmierć Józefa Mackiewicza i z jakich powodów Sergiusz Piasecki odmówił wykonania wyroku? Czy za ewakuacją z Polski do Francji córki generała Sikorskiego, żony generała Sosnkowskiego i członków rodziny szefów polskiego wywiadu stała niemiecka Abwehra i z jakiego powodu? Na te i wiele innych pytań odpowiada Sławomir Koper w swojej najnowszej książce. Najpopularniejszy polski historyk powraca do okresu II wojny światowej i tym razem przedstawia mało znane i bardzo niewygodne dla oficjalnej historiografii fakty dotyczące niemieckiej, sowieckiej i litewskiej okupacji w klęsce wrześniowej