Rozprawa jest – w najlepszym rozumieniu tego słowa – pracą demaskatorską. Potrzeba zastosowania takiego właśnie terminu wynika z faktu, iż powyższa charakterystyka obejmuje dwie, istotne płaszczyzny (…). Po pierwsze myślę tu o płaszczyźnie poznawczej, ponieważ (...) pokazuje nam „bezmiar” stabuizowania w społecznej świadomości tej sfery życia, która jest związana z seksualnością, zachowaniami prokreacyjnymi, planowaniem rodziny, antykoncepcją. Druga płaszczyzna – ściśle związana z poprzednią – jest równie ważna, choć ma „tylko” walor metodologiczny. Dzieje się tak dzięki szczerości, uczciwości, wiarygodności badawczej Autorki, która pokazuje nam wszystkie ograniczenia metodologii i metod socjologicznych, wówczas, gdy przedmiotem naszego zainteresowania są intensywnie uwikłane w normy kulturowe bardzo osobiste/personalne sfery funkcjonowania członków zbiorowości. Funkcje demaskatorskie są działaniami odkrywczymi. (…) Jestem głęboko przekonana, iż rzetelność opisu i komentarze Autorki dotyczące sposobów dochodzenia do uzyskania materiału empirycznego na temat „aborcji” są samym w sobie badaniem poświęconym „społecznemu postrzeganiu aborcji”. (…) Rozprawa, dzięki determinacji i włożonej pracy, dużej świadomości badawczej Autorki, w sposób niesłychanie dobitny demaskuje fakt, że sfera życia Polaków związana z seksualnością, prokreacją, reprodukcyjnymi prawami kobiet jest zdominowana przez politykę, kulturę patriarchalną i ich swoistą abnegację. (fragmenty recenzji prof. dr hab. Anny Titkow) '

Publikacja dotyczy społecznego postrzegania aborcji w dyskursie publicznym i wpisuje się w krytyczną refleksję na ten temat. Autorka przedstawia różne krzyżujące się pola dyskursu publicznego, dotyczącego aborcji, w szczególności zaś pola dyskursu ideologicznego oraz dyskursu elit symbolicznych (kościelny, naukowy i nienaukowy, artystyczny). Publikacja pokazuje, że w polskim dyskursie o aborcji wciąż mamy do czynienia z fazą "rytualnego chaosu", opisywaną przez socjologów dwie dekady temu. W książce wykazano, że najbardziej wszechstronna i bezstronna w kwestii aborcji okazuje się sztuka. Autorka analizując różnorodne dyskursy opisuje wiele strategii i reguł jakimi rządzi się publiczny dyskurs o aborcji. Ukazuje kwestie ukrywane, przemilczane, kwestie tabu. Wreszcie pokazuje jak bardzo oficjalny dyskurs o przerwaniu ciąży zdominowany jest przez "męski punkt widzenia". Część pierwsza książki ukazuje dyskurs religijny przez pryzmat jego historycznych początków, rozwoju i wpływu katolickiej doktryny małżeństwa na postrzeganie sfery cielesnej i seksualnej życia człowieka. W części drugiej zaprezentowano dyskurs naukowy i nienaukowy poprzez ukazanie najważniejszych "głosów nauki" i "głosów naukowców". Autorka odwołuje się do najistotniejszych aspektów i ustaleń naukowych (empirycznych i teoretycznych), dotyczących kwestii przerwań ciąży, a także opisuje różne mechanizmy i płaszczyzny przenikania się dyskursów (np. naukowy oraz ideologiczny). Ostatnia część pracy dotyczy wybranego dyskursu elit symbolicznych, dyskursu artystycznego. Analizie poddano prace plastyczne meksykańskiej malarki Fridy Kahlo, a także dzieła literatury pięknej.

Od Redakcji Niniejszy tom zawiera teksty dotyczące szerokiego spectrum zjawisk i procesów związanych z funkcjonowaniem systemu edukacji w nowym typie społeczeństwa i gospodarki opartej na wiedzy. Większość artykułów dotyczy szkolnictwa wyższego, które zarówno w Strategii Lizbońskiej, jak i w Procesie Bolońskim, zostało uznane za główny motor rozwoju społeczno-ekonomicznego. W nurcie tych rozważań mieszczą się teksty następujących Autorów: M. Wójcickiej, J. Kochanowskiego, K. Karczmarczuka, A. Boczkowskiego. Z kolei K. Musiał i A. Dziedziczak-Foltyn opisują próby wprowadzenia zmian w różnych systemach szkolnictwa wyższego. Tym niemniej jakość szkolnictwa wyższego i jego rola w modernizacji społecznej zależy od wcześniejszych etapów kształcenia, stąd też reformy dotyczą także innych elementów systemu edukacji. Dobitnie pokazuje to artykuł M. Zahorskiej omawiający przebieg i rezultaty reformy oświatowej w Polsce. W tym kontekście interesujący wydaje się tekst E. Wejbert-Wąsiewicz i E. Pęczkowskiej opisujący wydawałoby się uboczny problem (z punktu widzenia modernizacji społecznej), ale faktycznie dość kluczowy, gdyż pokazujący społeczno-kulturowe bariery wprowadzania zmian w systemie edukacji.

Michalina Wisłocka, rewolucjonistka seksualna - pionierka zwalczania niepłodności oraz popularyzatorka antykoncepcji. Łamała konwenanse, podważała autorytety, a przede wszystkim leczyła, inspirując do odkrywania własnych pragnień. Ucząc, jak sobie radzić z intymnością w związku, stała się częścią życia wielu par i wpłynęła na jakość ich relacji. Sztuka kochania to jej poradnik dla par. Po raz pierwszy wydany w 1976 roku, osiągnął rekordowe siedem milionów sprzedanych egzemplarzy i miał dziesiątki tysięcy pirackich dodruków. Mimo upływu czasu wciąż zadziwia aktualnością. Wisłocka nie tylko opisuje pozycje i zabawy seksualne, ale także zastanawia się nad naturą miłości i potrzebą zrozumienia drugiego człowieka. A przede wszystkim pokazuje nam, że KOCHANIE TO SZTUKA. Równo czterdzieści lat po premierze kultowego poradnika oddajemy go w ręce czytelników w zupełnie nowej odsłonie, ze wstępem prof. Zbigniewa Izdebskiego oraz nowym rozdziałem dotyczącym antykoncepcji.